պատմականություն
Պատմականությունը, որը նաև հայտնի է որպես նեոկլասիցիզմ, արվեստի շարժում է, որը զարգացել է 19-րդ դարի վերջին։ Այն ներկայացնում է արձագանք ռոմանտիզմի և ռեալիզմի դեմ։ Իրական կյանքի տեսարաններ պատկերելու փոխարեն, պատմաբան նկարիչները փորձում էին ներկայացնել իդեալականացված տեսարաններ, որոնք բնորոշ էին իրենց ընտրած ժամանակաշրջանին կամ վայրին: Պատմաբան նկարիչների մտադրությունն էր ստեղծել նկարներ, որոնք սահմանում էին իրենց դարաշրջանը: Նրանց նպատակն էր նաև վեր հանել մի ժամանակաշրջանի էությունը, մասնավորապես՝ օգտագործելով դրա հանրաճանաչ պատկերացումը: Թեմայի ընտրությունը ղեկավարվում է այն մտադրությամբ՝ ցույց տալու, թե ինչպես էր կյանքը նախկինում ընտրված ժամանակաշրջանում: Դա հասկացվում էր ոչ թե որպես իրականության ճշգրիտ ներկայացում, այլ ավելի շուտ գեղարվեստական որակներն ընդգծելու միջոց։ Այն նախատեսված էր որպես թեմայի իդեալականացված տարբերակ: Պատմականությունը ի հայտ է եկել Ֆրանսիայում և Գերմանիայում 1817-ից 1830 թվականներին: Առաջատար պատմաբան նկարիչներն էին Դեյվիդը, Դելակրուան, Կորոն և Կուրբեը Ֆրանսիայից և Կոռնելիուսը, Ռունգը, Օվերբեքը և Գերհարդը Գերմանիայից: Պատմական նկարներն արվել են դիտողներին տպավորելու համար գույների, մանրամասների և սիմվոլիզմի միջոցով: Նրանք հաճախ պատկերում էին հունական դիցաբանության տեսարաններ կամ օգտագործում էին աստվածաշնչյան հղումներ։ Չնայած պատմականությունը հիմնականում արվեստի շարժում է, որը ներառում է գեղանկարչություն, այն ներառում է նաև քանդակ (կավե առարկաներ) և ճարտարապետություն։ Պատմաբանությունը կարելի է համարել արվեստի առաջին միջազգային շարժումը, քանի որ այն տարբեր ազգերի արվեստագետների հարմարվողական ոճն էր։ Դա պայմանավորված է նրանով, որ որոշակի դարաշրջանի ավելի հայտնի արվեստագետները նոր կերպար են ստեղծում այդ ժամանակաշրջանը ներկայացնելու համար: Այնուհետև այլ արվեստագետներ սկսում են ներառել այս ոճերը իրենց ստեղծագործության մեջ: Պատմականությունը երբեք չէր նախատեսվում իրականության ճշգրիտ պատկերացում ընդունել: Այն ավելի շուտ աբստրակցիայի և իմպրեսիոնիզմի միջոց էր, որն ընդգծում էր գեղարվեստական որակները՝ թեմայի մանրամասները ցույց տալու փոխարեն: