Իմպրեսիոնիզմ

Իմպրեսիոնիզմը խոշոր գեղարվեստական ​​շարժում էր, որը սկիզբ առավ Ֆրանսիայում 1870-ական թվականներին։ Իմպրեսիոնիզմը սահմանելը դժվար է, քանի որ նրա բնութագրերը նման են մյուս շարժումների բնութագրերին, որոնք ծաղկում էին նույն ժամանակաշրջանում: Ընդհանրապես, իմպրեսիոնիզմը ծայրահեղ ուշադրություն էր դարձնում լույսի և մթնոլորտի անցողիկ ազդեցություններին: Այս շարժումը բնութագրվում է նատուրալիստական ​​ոճով, կարճ երկարությամբ և ազատ վրձնահարվածներով, որոնք փոխանցում են այն պահի զգացողությունը, երբ դիտվել է նկարվող տեսարանը (այստեղից էլ նրա անվանումը); նրանք մտահոգված չեն մանրամասներով կամ հստակ ուրվագծերով: Իմպրեսիոնիստ արվեստագետներն ունեին շատ կոնկրետ նպատակներ, որոնցից մեկն էր փոխել այն չափանիշները, որոնցով գնահատվում էին արվեստի գործերը: Իմպրեսիոնիստներն իրենց նկարները դիտում էին որպես բնության էներգիայի լոկ տեսողական արտահայտություն, որը նրանք զգացել են: Նրանք ցանկանում էին, որ իրենց հեռուստադիտողները զգան, որ իրենք մասնակցել են նման աշխատանքների ստեղծմանը։ Իմպրեսիոնիստներն ավելի շատ մտահոգված էին արժեքային հարաբերությունների և գույների պարզեցմամբ, քան մանրամասն, նատուրալիստական ​​պատկերներով: Գծի և գույնի պարզեցում կարելի է գտնել Մոնեի, Մանեի և Ռենուարի բազմաթիվ նկարներում: Իմպրեսիոնիստները նաև փորձում էին իրենց աշխատանքին տալ անմիջականության և ինքնաբուխության զգացում: Նրանք չէին ցանկանում, որ իրենց նկարները հորինված կամ կանխամտածված տեսք ունենան, ուստի փորձում էին դիտողին ստիպել զգալ, որ նա իրականում պատկերված առարկայի ներկայության մեջ է: